Ik sprak in mijn vorige berichtje dat ik mijn neus niet ophaal voor ‘gewonere dieren’. Eén gewoon dier dat ik de voorbije jaren niet of amper zag in de tuin was de Passer domesticus, huismus. De eerste serie mussenhotels werden bewoon door boomklevers en mezen, niet door mussen …

Sinds dit jaar is er een kentering te merken. Sinds mei zitten er flink wat mussen in één van mijn hagen, en de voorbije weken lijken ze een optrekje gevonden te hebben in de klimroos.

Tijd voor een tweede poging om mussen te laten broeden in mijn tuin. De oude mussennestkasten zijn ondertussen 10 jaar oud, en zijn, net zoals de andere nestkasten, gewoon “op”. Ik heb die nestkastjes wel gebeitst 10 jaar geleden, maar nadien heb ik die niet meer behandeld. En zo lang beschermt een (eco)-beits dus niet.

De oude mussennestkasten zullen dus deze winter weggehaald worden, maar worden nu al vervangen door mussenloften, zodat de huidige mussen al kennis kunnen maken met deze geweldige nesthasten.

Dit zijn nestkasten met een terras en aparte broedruimte. Dat terras wordt door het mannetje gebruikt als zangpost, en laat de mussen toe de omgeving af te scannen alvorens het nestkast te verlaten. Dit model van nestkast zou het populairst zijn bij huismussen. Er wordt ook aangeraden van minstens drie loften op te hangen.

Volgens natuurpunt moet je verder ook nog zorgen voor een doornige of compacte struik op minder dan 10m van het nest en ook nog voor voldoende voeding, maar dat laatste zou ook geen probleem mogen vormen in mijn tuin (kippenhok, composthoop, bloemenweide, veel beestjes,…)

Om het nestkast zo weinig mogelijk te laten opvallen voor roofvogels, heb ik deze nestkasten rood gebeitst, maar dat weinig opvallen is toch een beetje mislukt… De mussenloften hangen ongeveer 3.5 m hoog.

Laten we hopen dat we die mussen hier nu aan ’t broeden krijgen. Indien dat lukt, maak ik volgende winter nog extra mussenloften om een lekker grote kolonie te maken.

De voorbije dagen heb ik een aantal waarnemingen van niet direct courante insecten gedeeld. Ik wil daarmee niet de indruk wekken dat alleen dat soort beestjes mij interesseren, integendeel.

Ik denk dat het veel beter is om het “succes” van mijn streven naar een biodiverse tuin af te meten op de hoeveelheid ‘gewone’ beestjes die ik in de tuin zie. En daar zie ik de voorbije twee – drie jaren toch wel een flinke verandering. Ik ga er hier enkele neerpennen.

Gisterenavond deed ik vlak voor het slapengaan nog even het licht aan buiten. Ik zag op het terras twee padden rondlopen. Vroeger was zo’n pad een eerder uitzonderlijke waarneming in de tuin, vandaag kom ik ze frequent tegen. Dat zal enerzijds door de vijver zijn, maar voor roofdieren als padden is ook de aanwezigheid van prooidieren belangrijk, en dat lijkt dus wel snor te zitten.

Dat de vijver een aantal dingen in de goede richting heeft beïnvloed, naast die padden, is nogal wieders: kikkers, libellen, waterjuffers,… zag ik hier vroeger niet, nu wel.

Maar dat een vijver een positieve impact heeft weten we allemaal, maar wat met die bloemenweide? Het maai-mei-niet gazon (dat ondertussen nog steeds niet gemaaid is)? Tot voor enkele jaren zag ik amper zandoogjes in de tuin. Wanneer ik naar mijn resultaten in de vlindertellingen van een aantal jaar geleden terug kijk, stonden die zandoogjes helemaal onderaan het lijstje, terwijl ze het bruine en oranje zandoogje bij de meest voorkomende soorten in België horen. Op dit ogenblik zijn ze, net zoals vorig jaar, de meest voorkomende soort in mijn tuin. Ik telde begin van de week 18 exemplaren in de tuin. Zandoogjes hebben grassen als waardplant, en ze lijken zich steeds beter thuis te vinden in mijn tuin, met de bloemenweide en het maai-me(i)-niet-gazon.

Over dat gazon gesproken. Dat blijft ondertussen verder verschralen. Ik denk dat velen onder ons wel het geluid herkennen van tsjirpende sprinkhanen in een natuurgebied of een weide, wanneer we er wandelen. Wel, ik hoef op dit ogenblik niet naar een natuurgebied, in mijn maai-me(i)-niet gazon wemelt het echt van de sprinkhanen, je hoort ze voortdurend.

En dan zijn er tenslotte de hommels en zweefvliegen. In mijn tuin zie ik geen of amper honingbijen, maar des te meer hommels, en ik heb de indruk dat de aantallen alleen maar toenemen. Ze hebben dan ook een overvloed aan eten. Toen ik hier 12 jaar geleden begon met de aanleg van de tuin, was de tuin een half maanlandschap vol kiezel, en de andere helft een grasveld waar tientallen ganzen op leefden. Ik zag in dat eerste jaar eens af en toe een vlinder of een zweefvlieg. Met wat geduld en het juiste beheer, kan iedereen zijn of haar tuin omtoveren tot een paradijs.