Een genus dat echt wel bij mijn favorieten behoort. Het blad van Thalictrum heeft veel weg van dat van Akelei, het zijn dan ook verwante planten. Maar terwijl Akeleien laag blijven, kunnen sommige Thalictrum meer dan 2 m hoog worden, zoals ook deze ‘Elin’. Maar zelfs met die hoogte blijven het best bescheiden planten, die erg ‘transparant’ aandoen. De prachtige bloei is pas voor over enkele weken, ondertussen is het blad, dat nu al een meter hoog prijkt, best te pruimen.
De eerste akeleien staan in bloei. Alle telgen van het geslacht akelei hebben de droogte vorig jaar zéér goed doorstaan, want de planten zijn dit jaar erg groot in vergelijking met andere jaren. Ook Galium odoratum, lievevrouwebedstro, staat nu prachtig in bloei. Ik had in den beginne wat twijfels met betrekking tot de bodembedekkende kwaliteiten van dit plantje, maar ten onrechte De eerste keer in bloei in mijn tuin: Viburnum lantana, de wollige sneeuwbal. De enkele meiklokjes die ik uit de tuin van mijn grootvader recupereerde, zijn ondertussen gestaag uitgebreid (https://fruitberg.blog/2013/09/15/de-tuin/). Foto helemaal boven; ook in goede doen dit jaar: daslook.
Bijna 10 jaar geleden kocht ik me een 50 cm hoog plantje ‘Magnolia laevifolia’ aan, een wintergroene telg uit het Magnolia – geslacht. Ondertussen is dat plantje een behoorlijke plant geworden die ieder jaar een drietal weken alle aandacht opeist. De plant lijkt voldoende winterhard voor onze winters, want vorstschade heeft deze plant nooit opgelopen, ook niet bij temperaturen van -10 °C.
Zelf vind ik de vaste Judaspenning (Lunaria rediviva) mooier, maar deze tweejarige variant staat ook in de border, zonder overdreven te woekeren, om het Oranjetipje te lokken (aangezien dit één van de waardplanten is van deze vlinder). Ik zag de voorbije dagen meermaals exemplaren fladderen door de tuin.
Iedere dag met de fiets naar het werk, allemaal OK en wel, maar wat wanneer het regent? Gisteren was de eerste dag dat ik een echt flinke hoosbui over me heen heb gekregen tijdens het fietsen. Ik heb al maanden een regenjas, regenbroek en regenoverschoenen in mijn fietstas zitten. Op mijn helm zit ook een regenkapje, en mijn handschoenen zijn waterdicht (maar toch goed ademend). De regenjas had ik de voorbije maanden welgeteld één keer gebruikt, de regenbroek nog nooit. Gisteren was dus de eerste keer dat ik ze uitgebreid kon testen. Ik heb ongeveer 30 km door de regen gereden, waarbij het eerste gedruppel na 10 km overging in een wat stevigere bui en de laatste 10 km het gewoon flink aan ’t gieten was. Toen ik op mijn bestemming aankwam, waren alleen mijn regenjas, regenbroek en schoenen nat (de volgende keer toch ook de overschoenen aantrekken). Ik had tot nu toe de gewoonte om op dagen dat er veel regen aangekondigd is gewoon de wagen te nemen, maar ik vermoed dat ik ook …
De eerste bloemetjes op de Edgeworthia beginnen zich te openen. De bloemtrosjes zien er nu echt onwezenlijk uit.
Ondertussen plukte ik nog 2 extra emmers kiwi’s. “Wat doe je met enkele emmers kiwi’s?” Wel naast een eerste reeks op te eten, heb ik nu een tweede reeks verwerkt tot confituur. Kiwi-banaanconfituur en kiwi-mango-pruimconfituur. Een derde lading zal waarschijnlijk dinsdagavond veranderen in kiwi-mango-banaanconfituur. En dan kunnen we ons de vraag stellen, ‘Wat doe je met al die confituur?’
Zaterdagavond snel voor zonsondergang een eerste emmer kiwi’s geplukt. Er werd vorst voorspeld, en ik weet niet welke impact dat heeft op de houdbaarheid van ’t fruit. De laagsthangende vruchten werden geplukt, de rest mag nog een weekje genieten van het nazomerweer deze wee. Deze kiwi’s zijn nu per 20 stuks in plastieken zakken gelegd, en worden zo in de vorstvrije kelder bewaard. Een eerste zak ligt na te rijpen op het aanrecht, met een rijpe appel in de zak. Volgende week pluk ik de rest van de kiwi’s, ik vermoed dat ik nog eens 2 emmertjes ga kunnen vullen.
Vorige week is hier weer een substantiële bestelling vogeleten geleverd. Sinds 1 november hangen de voedersilo’s weer uit, maar die kunnen tot nu toe niet op veel enthousiasme van de vogels rekenen. Die vinden nog voldoende eten op andere plekken vermoed ik. Af en toe een meesje en en enkele groenling. Al zag ik vanmorgen wel een keep aan één van die silo’s, dat was weer een tijdje geleden.
Vorige week organiseerde onze lokale velt-afdeling een cursus ‘Tattepoemen bakken’. Tattepoem, zoals in Tarte-au-pomme, een Tiense appelflap. De gastvrouw presenteerde een drankje op basis van kweeperensiroop, en ik vond dat zo lekker dat ik met de overdaad kweeperen aan de slag ben gegaan. Het recept is eenvoudig: kweeperen in stukken snijden, laten koken tot ze bijna uit mekaar vallen, daarna de pot een nachtje laten trekken. Vloeistof door neteldoek halen, 5 minuten koken en 500 gr suiker toevoegen per liter kweeperenvocht. Enkele ml siroop in glas, ijskoud bruiswater er bovenop en drinken maar. Een scheutje limoensap maakt het nog wat feestelijker. Zelf vind ik dat brouwsel nog redelijk zoet, volgende keer ga ik iets minder suiker toevoegen (1 kg per 3 liter kookvocht) .
