Het groot streepzaad domineert op dit ogenblik de bloemenweide, die nu wel erg geel kleurt. Maar de bijen storen zich daar helemaal niet aan. Een klein overzicht van het ‘assortiment’ bijen dat de bloemen bezoeken. Ik vermoed een zijdebij, een honingbij, een tronkenbij en een tuinbladsnijder.
De vijver en bloemenweide lijken zo uit één of ander tuintijdschrift te komen. Maar neen dus, dat is gewoon mijn tuin. Ik vrees dat met de onweders van de komende dagen heel wat planten zullen platgeslagen worden door regen en wind, maar dat is dus afwachten geblazen. De nectartuin vanuit twee andere beeldhoeken. Er is al behoorlijk wat kleur te zien, en er zijn nog heel wat planten die de komende weken starten met bloeien. De schaduwtuin ziet er beter uit dan vorig jaar. De woelmuizen hebben zich deze winter ingehouden. De traditionele beeldhoek van de bloemenweide. Het groot streepzaad (Crepis biennis) is wel zeer massaal aanwezig. Vanuit een andere beeldhoek een zicht op dezelfde ‘wildernis’. Ook de fruittuin staat er tip-top bij. Ik heb dat hier nog al neergeschreven, bramen zijn perfect om in te zetten als haag: bloesem in ’t voorjaar, vruchten in de zomer en privacy vanaf april tot oktober. De voortuin begint er met de jaren ook steeds beter uit te zien. De lavendel in bloemvakken voor de woning zijn er …
Deze schoonheid voor de eerste keer aan de vijver gespot, tijdens het afzetten van eitjes. Ze werd daarbij voortdurend gestoord door platbuiken én kikkers.
Deelnemen aan de tuindagen stimuleert je om alle vervelende klusjes in de tuin eens niet uit te stellen. En met het goede weer van de voorbije weken is de tuin dus helemaal klaar. Zelfs de verharding is al gewied. Helemaal in orde? Op twee plekjes na. Want op die plekjes zitten twee mezenkoppeltjes te broeden die allebei lijken te stoppen met voederen wanneer ik op die plekjes wil wieden. Dus wied ik daar lekker niet, tot de meesjes zijn uitgevlogen. En over broedsel gesproken. Eén van mijn Tiense vechthennen was broeds sinds begin februari. Ze heeft heel die periode het nachthok niet verlaten (of toch niet wanneer ik in de buurt was). Ik had al eens een poging ondernomen om haar op andere gedachten te brengen, maar laten we het gewoon houden bij het feit dat ze een valse tik is die niet gelooft in diplomatie maar aanval als beste verdediging beschouwt. Dus liet ik haar maar begaan, met de idee haar één dezer toch eens van het nest te halen, maar net vandaag hoorde …
Eentje die ik hier niet zo vaak zie, dit geaderd witje.
Over drie weken zijn het de eco-tuindagen van velt. Zoals al eerder aangegeven, is de Fruitberg dit jaar opnieuw van de partij. En eerlijk gezegd, de tuin ligt er nu prachtig bij. Zowat alles is perfect uitgegroeid, en heel wat planten gaan duidelijk de komende weken starten met bloeien. De foto’s zijn vrij laat getrokken, bij een laagstaande zon. Om ideale plaatjes te maken had ik nog even moeten wachten en een statief er bij nemen, maar daar had ik nu even geen zin in. Tenzij één of ander onweer de boel toch nog zou verpesten, is dit het eerste jaar dat ik meedoe met een tuin die er echt al wat volwassen begint uit te zien.
In de bloemenweide staan nu heel wat dagkoekoeksbloemen (Silene dioica) in bloei. De plant is duidelijk in haar nopjes in dit stukje tuin, en breidt zichzelf gestaag uit. Ik zie ook heel wat jonge zaailingen groeien. Het zorgt voor wat vroege kleur in dit stukje tuin. De echte koekoeksbloem, Lychnis flos-cuculi staat ondertussen ook in bloei in de nectartuin. De plant had het vorig jaar wat moeilijker door de aanhoudende droogte van ’t voorjaar, maar dat is duidelijk al weer vergeten. Ook de zaadjes die ik vorig jaar uitstrooide aan de waterrand van de vijver zijn duidelijk goed gekiemd. In het verleden heb ik ook al enkele keren getracht de plant uit te zaaien in de bloemenweide, maar dat is me tot op heden niet gelukt. Ik vermoed dat ook deze plant vanaan de vijverrand zich langzaamaan zich wat zal verspreiden naar andere plekjes in de bloemenweide.
Sinds drie jaar duiken er steeds meer vergeet-mij-nietjes op in de nectartuin. Ik laat deze planten staan waar ze niet storen. Zo bedekken ze de bodem en remmen ze andere kruidgroei af. Na de bloei en zaadvorming verwijder ik de plantjes waar ze storen. Dat is meestal einde mei. Elders in de tuin stat ook het Kaukasisch vergeet-mij-nietje (Brunnera), die ik wel als overlevende plant opkweek. Op de foto hieronder combineert deze plant mooi met de Fothergilla major, die nu eindelijk wat aan ’t groeien is.
Onze tuin doet dit jaar opnieuw mee aan de eco-tuindagen van velt op 2 en 3 juni 2018. Ik denk dat ik daarna iets minder frequent ga deelnemen. Geïnteresseerden zullen na deze deelname al drie keer de gelegenheid hebben gehad om de tuin te bezoeken, en ik vermoed dat de interesse daarna langzaam zal verminderen. In de nabije omgeving nemen in totaal 11 tuinen deel. De ambitie van de afdeling velt-Tienen om een fietslus te organiseren werd door het grote grondgebied én het talrijk aantal inschrijvingen in onze afdeling gefnuikt. De kortste lus tussen al deze tuinen was bijna 100 km lang. Wanneer je dan ook nog eens 11 tuinen dient te bezoeken, wordt het een tweedaagse fietstocht. Wel bieden we als afdeling 5 fietslussen van 22 tot 40 km die 3 tot 7 tuinen met mekaar verbinden. Maar daarover krijg je de komende weken zeker nog meer informatie.
Sinds vorig jaar zijn we niet meer verplicht om distels uit te steken in onze tuin. De Raad van State besliste – in het voordeel van natuurpunt – dat distels niet langer moeten bestreden worden door landeigenaars. De Raad van State nam deze beslissing omdat de federale overheid zich in 1987 aan een bevoegdheidsoverschrijding bezondigde bij het opstellen van een KB, aangezien natuurbescherming (en dus ook bestrijding van wilde planten) was al sinds 1980 een bevoegdheid van de gewesten. Deze situatie is waarschijnlijk tijdelijk, want een studie van het wetenschappelijk comité van het Federaal Voedselagentschap acht nieuwe wetgeving noodzakelijk die het bestrijden van distels ‘over het hele grondgebied’ zou verplichten. Goed om te weten dat het FAVV zich met hoogdringendheid over de noodzaak van het bestrijden van distels kan buigen, vele malen belangrijker dan fipronil in onze eieren en het bedorven vlees in de winkelrekken. De oorspronkelijke reden om distels te bestrijden is volgens mij ook achterhaald: landarbeiders hebben een verhoogd risico op tetanus wanneer er distels op het veld staan. Tenminste wanneer ze op blote …
