Deze maand valt de eer te beurt aan Lythrum salicaria, een inheemse schoonheid die je vaak ziet staan aan beekranden en oeverranden, maar die ook goed gedijt in (natte) graslanden. Het is een zeer makkelijke tuinplant die ik zowel aan de vijverrand heb aangeplant als in de nectartuin (als borderplant), en die zich ‘redelijk’ vlot uitzaait. Er bestaan een aantal ‘steriele’ cultivars, zo heb ik ook Lythrum salicaria ‘Dropmore Purple’ staan, maar deze steriele cultivars zijn niet 100% steriel volgens mij (want ik tref toch af en toe een zaailing aan in de buurt van die planten). De foto’s die je hier ziet zijn allemaal foto’s van Lythrum salicaria, en niet van die ‘Dropmore Purple’.
Ik moet het zonder de tientallen citroenvlinders van Ludo (muggenbeet) doen hier, en me behelpen met een hommel.
De plant is een uitstekende nectar- en stuifmeelleverancier voor bijen en andere insecten. Zo is deze plant ook in Noord-Amerika verspreid geraakt waar zij zich als een uitermate invasieve exoot heeft uitgebreid en kanalen en waterlopen helemaal volgroeid geraken door deze plant. In Europa wordt de expansie van deze plant onder controle gehouden door een aantal keversoorten die parasiteren op deze plant, door de afwezigheid van deze kevertjes op het Amerikaans continent overwoekert de plant er zelfs lisdodde. Enkele van deze keversoorten worden op dit ogenblik ingezet als biologische controlemaatregel, om de bijna 200 000 ha moerassen en natte graslanden die in Noord-Amerika ieder jaar worden ingenomen door de ‘Purple Plague’, te bevrijden van deze gesel.
Hier moet ik me in ieder geval geen zorgen maken over deze plant (op wat wieden niet te na gesproken). De plant is een waardplant voor het boomblauwtje en een drachtplant voor de grote vuurvlinder (maar de kans dat ik die laatste in mijn tuin ga aantreffen is quasi nihil).
