Ondertussen wonen we al 5,5 jaar in de Fruitberg. 4 jaar geleden startte ik met de aanleg van de nectartuin. Het plan voor de tuin was toen al een jaar ‘klaar’.
Dat plan is ondertussen toch flink bijgestuurd. Ten eerste omdat deze plek tot dan een parking vol kiezel was, waardoor ik geen flauw idee had van de vochtigheid van de grond. De fruitberg ligt op een helling en dus ging ik er verkeerdelijk vanuit dat mijn tuin eerder droog zou zijn.
Een deel van de nectartuin is in de winter doornat. Dat stukje tuin spitte ik na de eerste winter 2 spades diep om, in de hoop een ondoordringbare laag open te breken, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Het bijsturen van mijn plan was dus noodzakelijk, maar ik maakte van die nood ook een deugd, want zo had ik meteen een ideaal plekje voor een boswilg (salix caprea) en een reeks andere vochtminnende planten.
Daarnaast stuur ik ook bij uit andere overwegingen, blauwe borders die niet blauw genoeg zijn, planten die te makkelijk ziek worden, plantenkwekerijen die heel slordig zijn in hun plantenomschrijvingen wanneer blijkt dat een plant dubbel zo hoog wordt als aangegeven in de omschrijving of ook nog, één of andere gekke ingeving waarbij ik planten kocht op een plantenbeurs waarvoor ik eigenlijk geen plaats meer had,…..
Hoor je me nu klagen? Neen hoor! Dat aanpassen en bijsturen is één van de echte geneugten van het tuinieren. Wanneer ik écht tevreden zou zijn over de hele tuin, vraag ik me zelfs af of ik me nog zou interesseren in ’t tuinieren. Dan zou alles gedaan zijn….
Nu de dagen korten in ijltempo is het bedenken van nieuwe plannen, het uitzoeken van catalogi van verschillende plantenkwekers, het googlen om nog meer informatie over de winterhardheid, standplaats en groeikracht van een nieuwe plant op te zoeken,… een bijna verslavende bezigheid. Doorheen de winter veranderen tot vaak een kwart van de planten in de tuin virtueel van plaats. Wanneer de plannen echt vorm krijgen, neemt de rede het enigzins over van de waanzin, en zijn de ingrepen eerder cosmetisch (ahum).
En dus kan ik een hele avond twijfelen of ik nu een Asclepias incarnata of toch een Strobilanthes zou aanplanten op het plekje waar de Delphiniums voor ’t zoveelste jaar op rij werden opgepeuzeld door familie slak. Of zou ik toch nog één keer Delphiniums aanplanten?
In het huidige lijstje van nieuwe planten zitten er opnieuw planten die ik nog nooit zag. Veel van die mij totaal onbekende planten, soms aangekocht op goed geluk, blijken achteraf uitstekende planten, waarvan je jezelf afvraagt waarom ze niet overal courant verkrijgbaar zijn. En indien de planten toch tegenvallen, is ingrijpen niet direct een groot probleem. Op mijn composthoop is plaats genoeg voor underperformers.
Deze winter wil ik ook nog een structurele beslissing nemen, waarover ik nu al twee jaar twijfel: de aanleg van een poel (ten koste van een stukje bloemenweide) en de aanleg van een moestuin (in verhoogde bakken, achteraan in de tuin, gebruik makend van de grond, uitgegraven voor de vijver).
Maar ik twijfel nog steeds aan dat moestuinverhaal. Erg veel plaats heb ik niet voor die moestuin, en de plek waar ik ooit een serre voorzag is ondertussen al lang ingenomen. Bovendien ontbreekt mij de discipline en de tijd om te moestuiniern volgens mij. Een velt-lid die geen moestuin heeft, ik vermoed dat ik een unicum ben, op Ludo van de Muggenbeet na, die verder net als mij in een eeuwigdurende roes van tuinheraanleg leeft, voorwaar geen slechts gezelschap.
Daarom ben ik steeds meer geneigd om een Morus nigra aan te planten (zwarte moerbei) in dat stukje tuin, en het gras tuin verder te laten verwilderen tot een tweede bloemenweide.
Begin volgend voorjaar hak ik de knoop door! Misschien heb ik tegen dan nog een andere ingeving. Maar nu ga ik nog wat verder plannen.
de Fruitberg 
Nee hoor, ik ben ook Velt-lid en ook geen moestuin meer. Veel werk en de reeën vonden de moestuin reuze interessant. Ik zou Strobilanthes aanplanten een hele makkelijke plant, doet het overal zelfs in de schaduw.
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Dus we zijn met zijn drieën ;-). Op dit moment toch een lichte voorkeur voor de Asclepias
De bioboeren moeten ook nog kopers vinden, denk ik maar. Dus, wij kopen onze groenten nog. Ieder zijn hobby maar moestuinieren vergt idd. discipline, tijd en leren omgaan met tegenslag. In het boek Diervriendelijk tuinieren las ik ook dat, als je een arbeidsarme tuin wil, je zeker geen moestuin moet beginnen. Wat ik wel heb zijn kastanjes, mispels, appels, blauwbessen, frambozen, rode bessen, wilde aardbeien en kweeperen. Die trekken gelukkig hun plan en de dieren mogen mee eten. Succes met de plannen en plantenjacht.
Fruit is inderdaad zoveel makkelijker, en ik ben nogal gemakzuchtig 😀
Kortom, het is een door-en-door creatieve bezigheid!
Ik had nooit gedacht dat ik een blog over tuinieren zou beginnen volgen, maar de goesting en de liefde spat er zodanig af, dat het me toch altijd weet te boeien 🙂
Fijn om dat te horen
Dat plannen en steeds veranderen is inderdaad een verslavende bezigheid! Een tuin is nooit af. Dat maakt het zo boeiend. Bij ons wel een moestuintje maar dat is inderdaad veel werk.
Tof blogje trouwens! Ne mens krijgt er goesting van…
Ik heb goesting om er aan te beginnnen 😉
Het tuinseizoen loopt ten einde en nu komt het virtuele tuinieren weer volop aan bod. Leuk je overwegingen te volgen.
Prachtige zin: “neemt de rede het enigszins over van de waanzin”. En heel herkenbaar: hoeveel verschillende virtuele tuinen ik ook al niet heb ingericht.
En wat een moestuin betreft: ik ben er gewoon ook te lui voor. De grond en de ligging is hier niet echt geschikt voor een stuk moestuin. Ik rommel dus maar wat in bakken, potten en teilen.
Een prachtige grote moerbeiboom lijkt me een schitterend alternatief voor een moestuin. En een kleine moerbei wordt vanzelf groot!
Op dit moment neig ik ernaar om de vijver te leggen waar ik de moerbeiboom wou planten, dus wel een vijver geen moerbei 😉
Onze moestuin is dit jaar een catastrofe (overwoekerd) omdat we te weinig tijd overhadden. Moet je mee om kunnen anders slaat de stress toe 🙂
Stress is niet direct een probleem bij mij, een gebrek aan stress daarentegen …
Als je je plan voor een moestuin laat varen, laat dan vooral je plan om een vijver aan te leggen NIET varen. Water is een enorme verrijking van de tuin en zorgt voor een gans nieuw samenspel tussen fauna en flora waar je anders van verstoken blijft.
Wie overigens tuiniert zonder constante evolutie heeft mijns inziens geen tuingoesting of heeft een gazon dat hij dan maar tuin noemt.
Ik weet dat water beestjes lokt, en ik neig meer naar een vijvertje. Maar dan ga ik moeten starten met nog niet zo lang geplant haaggoed te rooien, dus nog wat aan ’t nadenken
Hier geniet ik juist van onze moestuin, alleen al
zien wat het doet en de kinderen er in meenemen.
Alhoewel het ook tijd kost in een tijd tekort 😉
’t Kost zeker tijd…