Speedbike v2

Vorig jaar schreef ik hier een stukje over mijn speedbike.  Na de hielontstekingen en de terugroepoperatie reed ik zowat iedere dag dat het mogelijk was (geen verplaatsingen, geen late vergaderingen) én dat het geen hondenweer was (te veel wind of hoosbuien) met de fiets naar ’t werk. Zo reed ik toch nog 25 dagen met de fiets (dus 2500 km). Eigenlijk amper 25 dagen, maar gezien alle problemen ben ik toch blij dat nog aan die 25 ritjes ben geraakt. Vanaf begin oktober begon het me een beetje te donker en koud te worden zodat de fiets op stalling werd gezet.

Voor 2018 had ik toen al grootse plannen: een bijkomende batterij bijkopen, zodat ik de afstand nog wat sneller zou kunnen afleggen, en vooral niet langer last zou hebben van ‘range anxiety’ en minstens 70 keer heen en weer met de speedbike.

Maar ondertussen is de fiets verkocht.

Want die tweede batterij, die zou in mijn rugzak moeten omdat de fiets geen bagagerek heeft… Dat is dus 4 kg extra in de rugzak, gebogen over een koersfietsstuur. Bovendien is de fiets zonder spatborden ook niet bruikbaar voor gewone verplaatsingen van zodra de weg er ook maar een beetje modderig bijligt. Zoals die éne dag dat ik de speedbike nam om naar de bakker te gaan en ik met een broek die vuil was tot boven de knieën aankwam bij de bakker, op een ritje van ocharme 3 km…

En er was nog een probleem, het voorlicht was voldoende sterk om goed gezien te worden, maar onvoldoende om over donkere wegen te fietsen tegen snelheden > 35 km/h. Daarom begon ik dus uit te kijken naar een andere speedbike, met een grotere autonomie, een krachtig voorlicht, een bagagedrager én spatborden.

Opzoekwerk en enkele korte testritten (20 km fietsen op minder dan een half uur tijd) wezen uit dat de Stromer ST2 mijn voorkeur wegdroeg. Met zijn grote batterij (983 Wh) moet ik probleemloos de 55 km enkele rit kunnen afleggen, zelfs tegen de wind in.

De kleur? Verschrikkelijk saai wit. Maar de enige andere keuze was zwart. Nog saaier dus. Nu moet ik dus 6 weken wachten op mijn nieuw stalen ros met motor. Had ik al gezegd dat ik geen geduld heb?

Ik ga de komende weken af en toe schrijven over mijn relaas met deze fiets. Voor veel mensen is zo’n speedbike een perfect woon-werk verkeersmiddel (velen komen trouwens in aanmerking voor een fietsvergoeding van 23 cent), omdat het snelheidsverschil met de wagen erg beperkt is.

De speedbike is nog onbekend en onbemind, en vaak omschreven als gevaarlijk, asociaal of als fietsen voor luie mensen… Maar ’t voorbije jaar heb ik me maar zelden onveilig gevoeld op die fiets. Door het aanpassen van mijn route heb ik een veilig traject gevonden, dat wel 5 km langer is dan mijn autorit, maar zo’n ommetje is door de snelheid geen probleem (minder dan 10 minuten extra). Ik slaag er ook op zo’n fiets in om rekening te houden met de zwakke weggebruikers (dus geen fietsers of voetgangers passeren aan 45 km/h) én je 3 uur per dag in ’t zweet werken (gemiddelde hartslag 150) is niet direct een teken van luiheid.

Wat mij betreft is dit de toekomst, om een idee te geven van de energie-efficiëntie: met één volle batterij geraakt de fiets gemiddeld 75 km ver. Een Tesla zou met die energie  nog geen 4 km ver geraken, een Renault Zoë ongeveer 8 km.