In de nectartuin kwamen enkele jaren geleden spontaan vergeet-me-nietjes op. Een éénjarige variëteit die midden mei uitgebloeid was en die zich daarna makkelijk liet verwijderen. Ik heb ze nooit als een probleem ervaren, ze brengen kleur in de tuin wanneer er nog niet zo veel kleur is. Ze zijn ook makkelijk te wieden, wanneer ze ergens storen.
Die plantjes hadden maar één probleem : de bloemetjes van dit ras zijn echt klein, 2-3 mm. Ik heb geprobeerd ze te determineren, ik ben er zo goed als zeker van dat het het ruw vergeet-me-nietje betreft.
Bij mijn moeder bloeit ook al jaren een vergeet-me nietje in de tuin. Met veel grotere bloemen. Vorig jaar nam ik er ééntje mee. En die heeft zich duidelijk redelijk uitgezaaid. De bloemetjes zijn 6-8 mm groot, ik vermoed dat dit een bosvergeet-me-nietje is.
Niet de beste foto, deze laatste (’s avonds genomen, de accu van de camera liet het na één opname afweten en het diafragma was niet voldoende klein ingesteld om voldoende scherpte-diepte te bekomen) maar het verschil in grootte is bij deze wel duidelijk, vermoed ik.
Nu is het de bedoeling om de wat grootbloemige variëteit zich de komende jaren wat meer uit te laten zaaien dan de kleinbloemige.
de Fruitberg 
Hou ik van… !
Lie(f)s.
Ik zie het 😉
De bleekblauwe vergeet-mij-nietjes staan hier ook al bescheiden doch in veelvoud uitbundig mooi te wezen.
De bloempjes op de onderste foto zouden zo aan een rij kralen kunnen worden geregen, ze ogen wat nep en plastic. Het kan niet altijd de max zijn.
Dat is gewoon de belichting. ’t Was toen al bijna donker.
Mooie bloemetjes
Vergeet- me-nietjes vind ik de aller aller aller mooiste bloempjes die er bestaan!
Omdat mijn grootmoeder ( de aller aller aller liefste vrouw die er ooit bestaan heeft en die mij groot gebracht heeft) ze me leren kennen heeft. Haar liefde voor de tuin heeft ze ook aan mij doorgegeven.
Ik vergeet-haar-niet. Nooit…
Amai, zo schoon. Zo krijgen bloemen wel een héél speciale betekenis!
Mijn Bompa/Bobonne hadden ook vergeet-me-nietjes in hun tuin staan. Ik heb, uit hun tuin, wat meiklokjes meegenomen die ik koester als de meest waardevolle planten in mijn tuin.
Vergeet-me-nietjes, hoe onooglijk ook, heb ik altijd een lust voor het oog gevonden. In onze tuin zijn er dan ook grote partijen te vinden, onder meer aan de rand van het amfibiepoeltje. Het contrast met de nu eveneens bloeiende gele dotterbloem is prachtig. (Blauw en geel zijn nu eenmaal contrasterende kleuren.)
Ze zijn klein, maar hebben iets geweldig.
Ik noemde ze in mijn tuin altijd: ‘de echtgenoot komt spoken’ maar op de goeie manier, want ik zie ze ook heel graag. Ik smokkelde een paar plantjes mee naar hier, en hoop dat ze met de jaren ook nog veel gaan uitbreiden.
Dat zou geen probleem mogen vormen, ze zaaien zich nogal vlot uit.
Bos-vergeet-me-nietjes vind ik de max!
In vergelijking met dat ruw vergeet-me-nietje zijn ze ook de max. Ik vind ze ook gewoon prachtig, ook al zijn ze banaal.