Paeonia delavayi

Niet alle pioenen zijn vaste planten, er bestaan ook boompioenen. Boompioenen is eigenlijk niet direct een juiste benaming, struikpioenen zou een meer passende naam zijn, want ze worden maximaal enkele meter hoog.  Terwijl ik klassieke ‘vaste plant’-pioenen wel lust, zijn de meeste boompioenen die je in de handel vindt Itoh-hybriden, nazaten van P. suffruticosa. Ik vind ze iets te protserig. Vaak te schreeuwerig.  De bloemen te groot. Kortom, niet mijn ding.

Maar er bestaan boompioenen die ik wel geweldig vind, onder meer Paeonia delavayi (rood) en Paeonia lutea (geel).  Mijn ervaringen met dit duo waren tot nu toe niet direct een succesverhaal. In mijn eerste tuin verpieterde een Paeonia delavayi, in de tweede tuin leerde ik tot mijn schade dat Paeonia lutea niet direct geschikt is voor potcultuur. Na enkele ‘goede’ jaren ging het duidelijk bergaf met de plant.

En toch zou ik het nog eens proberen. En dus kocht ik me twee jaar geleden op Beervelde een erg jonge Paeonia delavayi. En de plant had er duidelijk zin in, want twee jaar later is dat jonge plantje een flinke struik geworden, waarop dit jaar een tiental bloemknoppen verschijnen. De bloemen zijn klein in vergelijking met een klassieke pioen, maar verschijnen in grote getale op de struik. Een eerder discrete pioen, zoals je op de foto hierboven kan zien. Blijkbaar zijn het ook erg goede nectar- en stuifmeelleveranciers, want de plant krijgt heel wat hommelbezoek.

De bloemen zijn niet het enige element van sierwaarde, het diep ingesneden blad is zeker even belangrijk. De struik wordt op termijn ongeveer twee meter hoog en even breed.