Op deze blog schep ik misschien iets te vaak de indruk dat de tuinwerkzaamheden volledig gepland en altijd goed doordacht zijn. Niets is minder waar. Daarvoor ben ik véél te impulsief. Heel wat planten zijn hier de voorbije jaren uitgegroeid tot echte zigeuners, en werden op een tijdstip van minder dan twee jaar tijd tot wel 4 keer verplaatst.
’t Voorbije week-end was er sprake van een heuse migratie. De border achter de oprit stond me niet aan. De gele frambozen achteraan in de border waren moeilijk te plukken en zijn qua smaak sowieso inferieur aan de rode rassen, zodat zij verhuisden naar de composthoop. Frambozen in een border was ook vanwege het woekerende karakter van frambozen een slecht idee…
De vijgenbomen die vooraan in de border stonden, verknoeiden de structuur van de border, nu dat ze zo flink gegroeid zijn.
Door het verwijderen van de gele frambozen konden die vijgelaars naar achteren verplant worden. Een oefening die flink tegenviel. De drie bomen werden elk met een kluit van bijna 50 kg herplant, bijna twee uur werk voor iedere boom. Een dag later voel ik nog steeds de stijve spieren in kuiten en dijbenen.
De vrijgekomen ruimte vooraan werd ingevuld met planten uit de gele border die ik op overschot had, na het herschikken ervan. Ik hoop dat de vijgelaars de operatie overleven, de komende dagen worden ze iedere dag ruim van water voorzien….
Het ware beter geweest indien ik nog enkele weken zou gewacht hebben met het verplanten van de vijgenbomen (zodat de bladeren gevallen zijn), maar dan zou ik de vaste planten rond die vijgelaars niet meer herkend en waarschijnlijk verknoeid hebben. En de grond was door het weer net voldoende droog om deze ‘operatie’ aan te pakken. Over een maand is die opnieuw veel te zompig om in de tuin te werken.
Daarna werd ook de gele border heraangelegd, zodat zachtgele, donkergele en oranje bloemen beter gecombineerd worden. Zoals steeds is het nu een jaar wachten om ’t resultaat te bewonderen. En ook hier is het uitzicht plots een pak minder kleurrijk…
de Fruitberg 
Als mijn potten nu ook maar gaan woekeren, zodat we een besje meer kunnen plukken… Het kleine vijgenboompje in mijn pottentuintje is het enige dat ‘niet’ zoveel water krijgt…
Lie(f)s.
Een beetje geduld, dat zal wel loslopen na verloop van tijd.
Het houdt sowieso een risico in als je te vroeg bomen gaat verplanten. Maar je tuiniert, zo te lezen, niet op droge grond. En de dagelijkse gulle watergiften = een wijze beslissing.
Vaste planten die verplaatst moeten worden, label ik vooraf. Als het blad dan is afgestorven, weet ik toch nog welke planten ik verplaats, zelfs al zijn het slechts de wortelkluit die resteren.
* wortelkluiten
Het is vooral de zware grond die me zorgen baart, Menck. En ik heb het leeuwendeel van het blad met de hand verwijderd, twee van de drie vijgelaars staan er nu al opnieuw erg goed bij
Een eerlijk berichtje, fijn 🙂 Ja, het stelt me wat gerust 🙂 Ik zou verder beter Mencks tip volgen mbt dat labelen. Ik denk altijd dat ik het in het voorjaar nog perfect zal weten, wat waarheen moet, maar nee hoor 🙂 En uiteindelijk vind ik dat heen en weer wandelen met planten wel leuk; het zorgt voor dynamiek, en je kunt eeuwig doorgaan met (her)plannen. Is een deel van de tuinvreugde van de echte tuinier als je het mij vraagt!
Ik label ook, om me in het voorjaar te herinneren wat waar staat. Ik gebruik, net als vorig jaar, de barbecuestokjes (die een winter lang meegaan)
Ik durf hier zelfs de tuinpaadjes wel eens verplaatsen 😉
Een tuin is een organisch iets. Dat groeit, wijzigt, … .
Absoluut. Maar bomen verplanten is echt wel zwaar. En ook de Rudbeckia Herbstsonne leverde wortelkluiten op van > 30 kg…