Een dag uit het leven van

Gek hoe een mens na verloop van een tijd dingen gewoon wordt. Mijn wekker staat op ooghoogte naast het bed. In de week staat mijn wekkerradio afgesteld op 06h00. Maar meestal ben ik net voor dat de wekker afgaat al wakker. Dan lig ik in bed te kijken hoe de wekker minuut voor minuut het alarm nadert. Pas als de wekker afgaat sta ik op. Geen snooze toestanden, ik verkies de korte pijn. Ik sluip in ’t donker naar de dressing, zoek mijn kledij bij mekaar en ga naar de badkamer. Ik was me, scheer me, kleed me aan (niet noodzakelijk in die volgorde) en ga naar beneden. De routine is hier steeds dezelfde : zodra ik de badkamer vrijgeef staat MadaMasj op, daarna de kinderen.

Beneden start ik de PC en overloop snel mijn mailbox. Eén belangrijke mail wordt onmiddellijk beantwoord, de rest is voor later. Ik controleer mijn wordpress-reader en mijn statistieken van de dag ervoor.
De kat laat met veel misbaar horen dat ze uit haar hok wil, ik log uit en laat Muis uit haar hok. Ik zet koffie, begin de tafel te dekken en hoor een berichtje binnenlopen op mijn GSM. Ik zoek mijn telefoon en doorlees snel het dagrapport.  Er zijn duidelijk weinig problemen geweest gisteren, altijd fijn om dat te lezen. Ik ga verder met het tafeldekken en begin te eten. MadaMasj komt binnen in de keuken. Tijdens het ontbijt wordt er even overlopen hoe de avondplanning eruit ziet. op een normake werkdag zitten de kinderen ook aan tafel voor ik vertrek, maar niet vandaag want het is één van de laatste dagen van de grote vakantie. De kinderen liggen dus nog in bed terwijl ik mijn boterhammen voor ’s middags  smeer.

Echt samen eten is waarschijnlijk gezelliger maar de dag is daarvoor te kort. Indien ik niet op tijd vertrek, verlies ik heel wat tijd onderweg en wordt ochtendrit een stresserend gebeuren. Een kwartier later vertrekken betekent een half uur later aankomen op ’t werk. Na ’t ontbijt nog snel mijn tanden poetsen en heel ’t huis afzoeken naar mijn sleutels, portefeuille en GSM. Waarom kan ik die toch niet netjes wegleggen ’s avonds? Het is vandaag vrij laat wanneer ik de deur achter me toetrek, dus stap ik direct naar de auto.

Op het werk start de dag met iedereen van mijn afdeling goedemorgen te zeggen. Zoals steeds zijn de meeste van medewerkers al meer dan een uur in de weer. De senior onder mijn medewerkers steekt een grote doos pralines onder mijn neus. Hij is vandaag 59 geworden. Ik feliciteer hem en neem een praline. Na de ochtendlijke ronde ben ik op de hoogte van de situatie en eventuele problemen. Vandaag lijkt alles goed te lopen… Mijn afdeling staat in voor de organisatie van de productie en verzendingen van drie fabrieken. Als alles verloopt zoals gepland verliezen we minder tijd met brandjes blussen (ook al moet ik toegeven dat ik niets liever doe dan beslissingen sturen of nemen onder grote tijdsdruk).

Vandaag wil ik verder werken aan een dossier dat me al even bezig houdt, correctie, ik wil het écht afwerken vandaag. Het is een ingewikkelde simulatie waar ik nu al even zoet mee ben. Normaliter vind ik dat erg leuk, maar deze analyse moest al even klaar zijn, de twee laatste weken proberen ik onvolmaaktheden van Microsoft Excel te omzeilen. De pret is er dus écht af… Ik controleer mijn agenda en stel vast dat dat afwerken dan wel tussen de vergaderingen zal moeten gebeuren, vier stuks vandaag, goed dat ’t alleen korte vergaderingen zijn. Ik open eerst mijn mailbox en lees de belangrijkste berichten. De andere berichten wordt aangevinkt en met de ‘Mark as Read’ knop als gelezen aangegeven.

Iets na tienen. De twee eerste vergaderingen zijn al achter de rug. Ik  stap naar de cola-automaat op ’t gelijkvloers. Ik drink geen koffie op ’t werk (lust het niet), wel Cola Zero. Ik heb voor mijzelf beslist dat ik geen cola drink voor 10h00, maar heb meestal wel een blik cola op mijn bureau staan voor 10h30. Ik drink er gemiddeld 3-4 per dag. Klinkt als een verslaving eigenlijk. Veel collega’s lachen er ook mee. Terwijl ze zelf sloten koffie drinken en er ook nog behoorlijk wat rokers tussen zitten.
Die cola zero is een ritueel. Al van tijdens mijn studie werk ik op mijn eigen manier, met horten en stoten . Ik werk geconcentreerd in blokken met pauzes tussenin, waarin ik dat werk even helemaal loslaat (een cola halen is zo’n ‘break’ ). Als ik dan opnieuw start, heb ik vaak nieuwe, andere inzichten.

De deur van mijn bureau staat bijna altijd open, ook al is dat in een traphal. Wanneer de deur open staat ben ik beschikbaar, wanneer ze toe is heeft het geen zin om te kloppen. Druppelgewijs komen collega’s of medewerkers met vragen of voor (ondersteuning bij) een beslissing. Ondertussen werk ik door. Bijna klaar.

Om 11h00 heb ik een vergadering met de hele afdeling. Het was gisteren ondernemingsraad en geef een kort overzicht van wat er daar verteld werd. Ook de resultaten van onze afdeling worden overlopen. Na nog wat bijkomende vragen beantwoord te hebben is het tijd om te eten. Ik eet mijn middagmaal (boterhammetjes) achter de PC op, en neem een erg korte break. Tot twee jaar geleden ging ik ’s middags vaak met enkele collega’s eten, maar dan ben je anderhalf uur weg van de site en wordt het ’s avonds vaak erg laat…

In de namiddag wordt ik weinig onderbroken en kan ik de laatste hand leggen aan Het Dossier. Om 16h00 heb ik er ook een korte presentatie van gemaakt. Omdat het een gevoelig dossier is wil ik mijn conclusies toch even afstemmen met mijn baas, die mijn telefonische oproep onmiddellijk afbreekt.

Een half uur later belt hij me op met de vraag of ik even langs kan komen –  naar aanleiding van mijn eerder telefoongesprek dacht ik – maar niets was minder waar.

Na een korte inleiding geeft hij me aan dat er in het Management Committee gisteren een aantal dringende problemen besproken zijn. Eén daarvan is een groot project dat blijkbaar in ’t slop zit. Terwijl ik me afvraag waarom hij me dat uitlegt krijg ik ook het antwoord : “Binnen het MC zijn enkele kandidaten overlopen om dit terug op gang te trekken, en er is een consensus dat jij de meest geschikte kandidaat bent”.

Ik ben niet direct geschikt voor repetitief werk. Het is ondertussen al 8 jaar geleden dat ik vanuit een staffunctie verantwoordelijk werd voor een project binnen het bedrijf. Nadat dat project afgelopen was heb ik de operationele leiding van de betrokken afdeling overgenomen. Terwijl ik de eerste jaren heel wat kon veranderen , heb ik na 6 jaar het gevoel dat ik iets anders wil doen. Dat heb ik ook al een tijd geleden kenbaar gemaakt.
Mijn huidige job blijven uitvoeren is op routine werken en op veilig spelen, eigenlijk een redelijk comfortabele situatie. Veranderen is opnieuw risico nemen, een nieuw evenwicht zoeken in leven en werken, meer verplaatsingen, maar ik heb die afwisseling nodig. Is dít de job die me interesseert? Ben ik er écht wel voor geschikt? De jobomschrijving en omkadering zijn in ieder geval nog te vaag. Mijn baas stelt me voor om er met onze COO over te praten.

Ik bespreek ook mijn voorstelling nog, en verlaat om iets na zessen de site. Ik rijd naar huis, waarbij ik nadenk over het aanbod. Ik betrap me erop de meest idiote redenen te bedenken om de job al dan niet aan te nemen.

Thuis aangekomen eet ik eerst, en kleed me daarna om om nog wat te werken in de tuin. Daarna neem ik een douche en kijk wat TV met MadaMasj. Daarna surf ik nog wat op internet, en neem mijn mailbox van ’t werk nog eens door en beantwoord enkele mails.

Ik zoek nog enkele dingen op op internet, drink nog iets en ga naar boven om te slapen. Na het obligate bezoek aan de badkamer kruip ik in mijn bed. Het is net geen middernacht. Ik leg me op mijn zij in bed en val in slaap.

Dit bericht pende ik neer in navolging van het logje van mevrouwonderdeappelboom, en beschrijft mijn laatste werkdag van augustus. Ik was van ’s morgens keurig aan ’t bijhouden wat er gebeurde. Zolang ik niets beslist had of ik die nieuwe functie zou accepteren kon ik hier moeilijk iets over neerpennen. Ondertussen is de beslissing gevallen en gecommuniceerd…