Lifter

Zelf liftte ik vroeger geregeld. Voornamelijk wanneer ik – na een week ‘studeren’ op kot in Leuven – vrijdagavond naar huis moest en niet voldoende geld meer had om een treinbiljet te kopen (85 Belgische franken voor Leuven-Duffel, 20 jaar later kost dat 5,60 EUR) was liften de enige manier om thuis te geraken. Of wanneer een verplaatsing met het openbaar vervoer teveel gedoe was (overstappen trein  bus en nog een andere bus en zo). Vooral de man die me een lift gaf tijdens een nationale staking tegen het Globaal Plan – blijf ik eeuwig dankbaar (dat was midden in de blok van 1993, en ik zou nooit  thuis geraakt zijn met het openbaar vervoer).

Het laatste jaar van mijn studies beschikte ik zelf over een wagen. Ik vond het toen niet meer  dan normaal om zelf ook lifters mee te nemen. Vaak leverde dat toffe gesprekken op met studenten die dezelfde richting uitmoesten als mezelf.

Ik stop nog vaak wanneer er iemand aan de kant van de weg staat. Ik heb wel de  indruk dat er steeds minder wordt gelift, en de recentste ervaringen met lifters doen mij soms twijfelen om ze mee te nemen. Zo heb ik de laatste jaren recht gehad op

• Een bouwvakker in werkplunje. Toen hij uitstapte was mijn interieur klaar voor een grondige poetsbeurt…
• Een twintiger die zodra hij in de auto stapte begon te telefoneren, en ongeveer 15 km lang aan ’t palaveren was met zijn moeder. Hij had net gedaan met het gesprek toen hij op zijn bestemming aankwam en uit Taxi Tom stapte.
• Drie tieners die me deden stoppen – bij mooi weer – om welgeteld 600 m verder aan te geven dat ze op hun bestemming waren. 600 meter, en de zon schijnt. Ik heb me écht moeten inhouden.
• Een maand geleden stopte ik voor een vrouw van middelbare leeftijd die volgens mij héél veel honden in huis heeft. Ofwel droeg ze ‘Eau de Kennel’ die dag, zou ook kunnen.
• Iemand van – ik schat – 16 jaar die me vroeg of ik niet even 5 km kon rondrijden tot voor zijn deur. Enfin, dankzij de arrogante ondertoon klonk het niet direct als een vraag, eerder als een bevel. Toen ik hem vriendelijk aangaf dat ik daar geen tijd voor had deed hij er nog een schepje bovenop.  (“Enfin, waarom niet? Dat is nu toch een kleine moeite, dat is maximaal 5 minuten’). Hij stopte pas met zeuren toen ik hem aangaf dat ik hem ook ter plekke kon afzetten.
• Twee weken geleden weer twee jonge gasten die nog geen km verder moesten zijn… Kunnen die dan niet gewoon tot daar wandelen vraag ik me af?
• Vandaag weer een twintiger, die me liet stoppen om een km verder uit te stappen. En’t was absoluut niet aan ’t regenen. Op de plaats waar mijnheer wou uitstappen kon ik niet parkeren aan de kant van de weg, op een nationale weg, dat was gewoon ronduit gevaarlijk. Kan dat nu echt niet te voet?

De enige reden waarom ik – tegen beter weten in – blijf stoppen is omdat ik af en toe nog interessante mensen oppik.

Zoals niet zo lang geleden de eerstejaarsstudent (geneeskunde) vol dromen, of de student-DJ met een gelijklopende muzieksmaak. De twee Slovaken die al liftend door Europa trokken en absoluut Tongeren wouden bezichtigen!  Of een vijftiger, die op die dag zijn zus had begraven in Brussel, en zeker een half uur bij me in de auto zat. Waarvoor ik met plezier even rond reed om hem aan de deur van zijn huis af te zetten.  Of vorige week de jobstudent  die net zijn laatste werkdag van zijn eerste vakantiejob achter de rug had.

De meest bizarre lift? Een franstalige jonge vrouw die nadat ze instapte wel erg vreemde, en persoonlijke vragen begon te stellen (“Ben je getrouwd?” “Ben je trouw aan je vrouw?”). Toen ik nog eens vroeg om te preciseren waar ik ze moest afzetten (dat bleek een bar te zijn) had ik meteen door dat ze al liftend klandizie zocht, zij niet dat dat niet zou lukken die dag.

Enfin, één ding staat vast, vanaf vandaag stop ik alleen voor mensen die een bordje bij zich hebben met hun bestemming.