Hoe God denkt over onze manier van tuinieren.

Dit was één van mijn allereerste blogposts, daterend uit 2012. Maar nog altijd brandend actueel, zeker met nog wat kleine aanpassingen.

GOD: Gabriël, wat gebeurt er nu toch op de aarde? Waar zijn de madeliefjes, de margrieten, de viooltjes, de distels en al die andere bloemen die ik ontwikkelde? Ik mijn masterplan voor de Aarde had ik planten met kleurrijke bloemen voorzien, die nectar en stuifmeel produceerden waaraan al die vlinders, bijen, hommels en zweefvliegen zich zouden kunnen laven. Insecten die dan weer vogels zouden voeden. Zo’n weide vol bloemen en insecten was één van de hoogtepunten van mijn scheppingen. Ik had verwacht overal mooie kleuren te zien, maar ik zie alleen maar grote groene rechthoeken .
Gabriël: De mensen hebben de aarde ingepalmd. Ergens in een niet zo ver verleden begonnen ze Uw bloemen onkruid te noemen.
GOD: Onkruid? Wat bedoel je daarmee?
Gabriël: Wel, ze willen geen ‘wilde bloemen’ die zich zomaar uitzaaien in hun tuin, ze besproeien die dus met gif, branden die kapot met een gasbrander of trekken ze met de handen uit. Mensen die dat niet doen worden lui genoemd en worden soms zelfs beboet door de politie. Er ontstaan zelfs fikse burenruzies over. Geen inspanning gaat mensen te ver om die bloemen te vervangen door gras.
GOD: Gras? Zo saai. Geen kleuren. Het trekt geen vlinders, bijen en vogels aan. Het enige dat je er in terug vindt zijn wat wormen. En het houdt ook niet zo van droogtes of hoge temperaturen. Willen die mensen echt al dat gras laten groeien? En willen ze nu echt geen bloemen laten groeien?
Gabriël: Blijkbaar, Heer. Ze doen enorme inspanningen om het te laten groeien en groen te houden. Het wordt twee keer per jaar bemest en iedere lente wordt het geverticuteerd en behandeld met gif om ander planten die uitkomen tussen het gras te vernietigen.  
GOD: Ah, en de lenteregens en het lentezonnetje laten het gras waarschijnlijk snel groeien. Dat moet de mensen dan toch erg tevreden maken. 
Gabriël: Blijkbaar niet, Heer. De mensen kopen machines die hen toelaten om het gras kort te maaien van zodra het een beetje groeit, soms zelfs twee keer per week. 
GOD: Ze knippen het gras af? Maken ze daar dan hooibalen van? 
Gabriël : Niet echt, Heer. De meeste mensen harken verzamelen het in zakken. 
GOD: In zakken? Waarom? Verkopen ze het dan als dierenvoedsel? 
Gabriël: Neen, Heer. Ze betalen om dat maaisel weg te gooien.
GOD: OK, begrijp ik dat nu goed? Ze betalen om het gras te bemesten zodat het beter zou groeien , en wanneer het groeit snijden ze het af en betalen ze om het weg te gooien? 
Gabriël: Absoluut, Heer 
GOD: Dan moeten de mensen toch tevreden zijn met de zomer, wanneer we de regen terugdraaien en de verwarming enkele graden hoger zetten Dat moet de groei zeker beperken en die mensen flink wat werk besparen.
Gabriël: Wel, … Als het gras stopt met groeien door de droogte en de warmte besproeien ze het gras met water dat ze moeten betalen zodat het blijft groeien en ze kunnen verder gaan met het maaien van het gras en het weggooien van het afgesneden gras.
GOD: Wat een onzin. Gelukkig behielden ze de bomen. Al zeg ik het zelf, dat was echt een geniaal idee van mij, die bomen. De bladeren van de bomen maken die bomen mooi en bezorgen schaduw in lente, zomer en herfst . In de herfst vallen de prachtig gekleurde bladeren af zodat ze een natuurlijk tapijt vormen dat de grond beschermt en vochtig houdt. Bovendien rotten die bladeren langzaamaan weg zodat ze compost vormen dat de de grond voedt. Een natuurlijke levenscirkel. 
Gabriël: Euhhh…. De mensen hebben zelf een nieuwe levenscirkel gemaakt. Van zodra de bladeren afvallen harken ze die samen op hopen en betalen ze om die bladeren af te voeren 
God: Echt? En hoe beschermen ze dan de grond, en de wortels van de planten en de bomen in de winter? Hoe houden ze de grond vochtig, voedzaam en los? 
Gabriël: Van zodra de bladeren afgevoerd zijn, gaan de mensen in winkels iets kopen dat ze ‘Mulch’ noemen. Dat sleuren ze mee naar huis en brengen ze overal aan om de planten te beschermen . 
GOD: En wat is dat dan, die mulch? Waar komt die vandaan? 
Gabriël: Daarvoor kappen de mensen bomen om die ze fijn malen tot ‘mulch’, Heer…

Dit verhaal is me ooit verteld door een Amerikaanse Hostaverzamelaar. Ik heb het een beetje aangepast aan onze lokale ‘eigenheden’.