Voor het derde jaar op rij verbaas ik me over iets wat op een inktzwam lijkt en in de schaduwtuin opkomt. Veel later dan alle andere planten. De saté-prikkers gaven wel aan dat ik daar een plant had staan.

Maar er is progressie! Dit jaar bedacht ik me de dag nadien dat dit Polygonatuum verticillatum was, een salomonszegel die vrij laat opkomt. Vorig jaar duurde het meer dan een week voor ik er benul in had.
Het is één van de drie ‘verticale’ salomonszegels in de tuin. Tot vorige week zou ik hier hebben gesproken over twee verticale salomonszegels. Want van één van die drie planten, Polygonatum cyrtonema , die meer dan een meter hoog wordt, dacht ik al een paar jaar dat ik hem kwijt was. Maar tijdens het wieden heb ik die dit jaar zo waar terug gevonden, diep verscholen onder één van de kornoeljes. Het plantje is nog 20 cm hoog. Het heeft nu een beter plekje toegewezen gekregen, ik hoop dat deze zich nog herpakt.

De andere is Polygonatum Cihrrfolium, een plant met zeer fijn blad die zich hier enthousiast begint uit te breiden, en hier met witte bloempjes bloeit.

Eigenlijk heeft deze Polygonatum verticulatum wel wat weg van Polygonatum cihrrfolium, de bladvorm is vergelijkbaar, ook de bloemen zijn niet zo verschillend… maar ik vind Polygonatum verticillatum toch de sierlijkste van de twee planten.

En terwijl de ene een stuk later begint te groeien, staan ze nu toch ongeveer samen in bloei… Het is eigenlijk wachten tot dit grote groepen worden.

Nog een nieuw plantje in de schaduwtuin, Ellisiophyllum pinnatum.
“Wintergroene bodembedekker met fijn varenachtig blad, spreidende groeiwijze, humusrijke vochthoudende grond, ook als onderbeplanting”, afkomstig uit Taiwan, las ik in een catalogus. Bloeit ook nog eens met kleine witte bloempjes.

Zal wel niet winterhard zijn, dacht ik. Even snel opzoeken leerde me dat deze tot ongeveer -20 °C zou weerstaan… In die laatste beschrijving staat dan wel dat hij ‘halfwintergroen’ is.
Hij staat nu enkele weken in de tuin, en begint zich langzaam aan uit te breiden als onderbegroeiing in de schaduwtuin.

Mooie collectie salomonszegels…
Hier hebben we enkel de P. x hybridum… Die heeft zich jarenlang stilletjes uitgebreid, maar heeft dan een paar jaar flink te lijden gehad van aanvallen van de salomonszegelbladwesp, of beter diens bastaardrupsen, en het groepje is sindsdien weer in omvang geslonken.
Dit jaar had ik daar eens geen last van, alle voorgaande jaren wel. Waar het aan ligt, daar ligt het aan.
Mijn moeder heeft er ook jaren last van gehad, is nu ook gedaan. Plate beleven wel mooi terugkomen.
Plate beleven?
Planten bleven…
Ik heb er hier nog geen last van gehad. Ik heb wel wat verschillende soorten, ik hou echt van deze planten
Je bladvullende foto’s…, ‘k blijf hangen…
Lie(f)s.
Blijven scrollen 😉
Da’s genieten hè … schatten tegenkomen waarvan je niet meer wist dat je ze had …
Dat is leuk ja 😀