Tuingeur

Geur in de tuin is voor mij erg belangrijk, en één van de fijnste zintuigprikkels in een tuin: door de tuin wandelen, ergens het parfum van een bloem oppikken, om daarna het ‘spoor’ van die geur te volgen. Die geur is ook niet iedere dag, of ieder moment van de dag even sterk aanwezig… . Toen ik vorige week bij de boomkweker een fine bloemgeur opving, ben ik heel de (erg grote) serre doorgewandeld, op zoek naar de bron van die geur.

Deze week plantte ik nog enkele geurleveranciers aan. Onder meer een Camellia ‘Cinnamon Scentsation’ (een van de pot gerukte naam, want de geur is absoluut niet zo sterk, maar de plant is wel erg mooi), de wondermooie Deutzia setchuenensis var. corymbiflora en Philadelphius ‘White Rock’, een traag groeiende boerenjasmijn met een uitermate sterke geur (vanwege de uitbundige bloei). Al deze heesters werden aangeplant langs tuinpaden. Zo staat er bijna heel het jaar door iets heerlijks geurend in bloei langs het pad naar de achterdeur of naar het kippenhok. Er blijven nog twee plekjes over om in te vullen, eentje voor Clethra alnifolia (een sterk geurende plant die in ’t najaar bloeit én veel insecten lokt) en Osmanthus fragrans, één van de sterkst geurende planten, zo goed als niet verkrijgbaar in de Benelux wegens “niet winterhard”, ook al wordt die plant in de Verenigde Staten verkocht als plant die – afhankelijk van de bron – in zone 7a, 7b of 8a kan worden aangewend (-17,5 °C / – 15 °C / -12,5°C). Dus echt wel het risico waard. De plant krijgt een beschut plekje, naast de Daphne bohlua en de Edgeworthia chrysantha en staat er volledig afgeschermd van de koude oosten- en noorderwind.

Tenslotte krijgt ook Jasminum officinale een plekje in de tuin. Nog een plant die vaak als niet winterhard wordt omschreven, maar toch temperaturen tot -15 °C overleeft en die met wat bescherming best wel in tuin kan overleven.

Het risico bestaat dat ik zo’n plant verlies in een erg koude winter. Maar dat neem ik er dan wel bij.