Eupatorium

Het aanplanten van een grote nectartuin is niet alleen ingegeven door ecologische overwegingen. Het heeft ook, ergens, te maken met kortzichtige luiheid. Enkele jaren geleden veranderde ik het geweer van schouder bij het uitoefenen van fotografie. Ik verlegde de focus van stadsfotografie naar macrofotografie. Ik zou niet langer ’s avonds op een bankje moeten wachten op het blauwe uur, en niet langer met peperduur fotografisch materiaal ’s nachts door de straten slenteren, maar vlinders, zweefvliegen en ander klein grut fotograferen. Maar de zoektocht naar een geschikte plek om vlinders te fotograferen viel tegen. En dan spreek ik nog niet over het om 05h00 ’s morgens opstaan om vroeg genoeg ter plaatste te zijn. Door zo’n nectartuin zouden de vlinders, zweefvliegen, hommels en solitaire bijen mijn tuin bezoeken, zodat ik niet meer op zoek moest naar hen. Ik zou een soort salonnatuurfotograaf zijn. Lijkt een strak plan, maar dat salon gehalte valt wel tegen, want de nectartuin is op dit ogenblik zonder twijfel het meest arbeidsintensieve deel van de tuin (ik schat 4-8 uur werk per week, maar dat zal naarmate de planten groeien wel verminderen).

Eén plant moest zou sowieso een plaatsje krijgen in die tuin,  om dat de aantrekkingskracht van het inheemse leverkruid op vlinders tijdens de zoektochten me niet was ontgaan. Eupatorium stond dus op mijn aankooplijstje toen ik ging shoppen. In ’t plantencentrum was er keuze tussen E. maculatum en E. purpureum, en op goed geluk koos ik voor de eerste. Thuis aangekomen bleek dit niet het inheemse leverkruid (E. cannabinum) te zijn dat ik eigenlijk wou kopen… Geen probleem, plaats genoeg in de nectartuin, ik zou me de volgende keer wel de inheemse soort kopen. Enkele maanden later was duidelijk dat de aangekochte E. maculatum in de smaak viel bij de lokale vlinders en verscheen het inheemse Leverkruid (E. cannabinum) als “onkruid” elders in de tuin. Ik nam er meerdere stekken van die ik eind vorig jaar uitplantte in de nectartuin.

Tegelijkertijd  groeide de aangekochte E. maculatum niet alleen uit tot een grote pol met tientallen bloemschermen maar ook tot favoriete plant in de Fruitberg van vlinders en hommels. Ik nam ook van deze plant stekken om de plant te vermeerderen en liet me eind vorig jaar verleiden tot de aankoop van Eupatorium purpureum en Eupatorium maculatum ‘Alba’. Bovendien kocht ik dit voorjaar ook nog enkele planten Eupatorium dubuim ‘Baby Joe’, een andere plant uit dezelfde familie die maar 80 cm hoog zou worden. E. maculatum wordt ongeveer 200-250cm hoog, E. cannabinum 125 cm .
De planten staan allemaal in mekaars omgeving in de nectartuin en beginnen nu allemaal te bloeien. Op esthetisch vlak verkies ik de E. cannabinum, vanwege het mooie blad en de donkere stengels en de E. dubuim (ietsje meer gekleurd).

De voorkeur van de insecten is enigszins verdeeld : zweefvliegen en (solitaire) bijen vliegen vooral op E. cannabinum, de hommels zijn zo goed als unaniem voorstander van E. maculatum.

Allemaal leveren ze een aangename geur, die wat weg heeft van zoete vanille.

De planten hebben tijdens het uitlopen in de lente wel last van slakkenvraat…  Verder zijn het flinke groeiers, die je wel onder controle moet houden. Het beeld op de eerste foto is één pol, van een plant die drie jaar geleden werd aangekocht.